FlightGear zawiera wiele specjalnych funkcjonalności, z których niektóre nie są oczywiste dla nowego użytkownika. W tej sekcji opisano, niektóre z tych bardziej zaawansowanych funkcji, jak je włączyć i jak z nich korzystać.
Wiele funkcjonalności jest w ciągłym rozwoju, więc zawarte tutaj informacje mogą nie być całkowicie aktualne. Aby uzyskać najnowsze informacje (i nowe funkcjonalności), zobacz Wiki FlightGeara, dostępne pod adresem https://wiki.flightgear.org.
FlightGear obsługuje środowisko dla wielu graczy (MP – MultiPlayer), umożliwiając dzielenie się wirtualnym niebem z innymi pilotami. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat serwera i zobaczyć, kto jest online (i dokąd lata), zobacz świetną mapę dla trybu multiplayer, dostępną pod adresem:
Kliknij zakładkę server, na dole, aby zobaczyć listę serwerów dla wielu graczy.
Możesz połączyć się z serwerem multiplayer z okna dialogowego, które uruchomisz z menu Multiplayer → Ustawienia trybu multiplayer. Po prostu wybierz serwer najbliższy Twojej lokalizacji, wprowadź znak wywoławczy (który będzie widoczny dla innych graczy) i kliknij przycisk Connect.
Aby zobaczyć listę innych pilotów, którzy znajdują się w okolicy, wybierz z menu górnego Multiplayer → Lista pilotów.
Wszystkie standardowe serwery multiplayer są ze sobą połączone, więc nie ma potrzeby wybierania tego samego serwera co osoby, z którymi chcesz latać.
Jeśli łączysz się z niestandardowym serwerem lub powyższa metoda nie działa, możesz również połączyć się za pomocą poniższych metod.
W programie uruchomieniowym (Launcher), idź do zakładki Ustawienia, tam jest sekcja dotycząca trybu wieloosobowego. Z rozwijanej listy, możesz wybrać istniejący serwer lub skonfigurować dostęp ręcznie, wybierając Własny serwer. Ta ostatnia opcja wymaga podania nazwy hosta i portu, w formacie nazwa-hosta:port.
Powinieneś także skonfigurować znak wywoławczy, aby się zidentyfikować. Może mieć on do 7 znaków.
Podstawowe argumenty, które należy przekazać do fgfs dla trybu wieloosobowego, są następujące:
--multiplay=out,10,<serwer>,<numer-portu>
--multiplay=in,10,<klient>,<numer-portu>
--callsign=<znak-wywoławczy>
--enable-ai-models
gdzie:
Po uruchomieniu symulatora, powinieneś zobaczyć siebie na mapie (wspomnianej powyżej). Jeśli nie, sprawdź, czy w konsoli są komunikaty o błędach oraz zapoznaj się z sekcją Rozwiązywania problemów, poniżej.
Aby tryb multiplayer zadziałał, potrzebujesz informacji o adresie IP Twojego komputera i możliwości komunikacji z serwerem. Sposób uzyskania tych informacji zależy od tego, jak łączysz się z Internetem, co zostało opisane poniżej.
Po pierwsze, musisz znać swój publiczny adres IP dla sieci, w której będziesz korzystać z trybu wieloosobowego. Jeśli połączenie internetowe odbywa się za pośrednictwem modemu ADSL, podłączanego bezpośrednio do komputera za pomocą USB, znalezienie adresu IP powinno być możliwe na stronie https://www.whatismyip.com. Zwróć uwagę, że Twój publiczny adres IP może się zmieniać od czasu do czasu – jeśli multiplayer przestanie działać, w pierwszej kolejności sprawdź ponownie swoje IP.
Inną możliwością jest to, że łączysz się z Internetem przez pewien rodzaj routera, który podłączony jest do komputera przez kabel Ethernet (złącze RJ-45, podobne kształtem do większości zachodnich wtyczek telefonicznych) lub bezprzewodowo (Wi-Fi). Musisz znaleźć adres IP tego interfejsu sieciowego.
W Linuxie wystarczy wpisać w terminalu polecenie ifconfig (może wymagać praw roota). Wyświetli się lista interfejsów sieciowych, ten zaczynający się od lo możesz zignorować. Poszukaj czegoś takiego jak eth0 lub wlan0 i przejżyj blok tekstu pod kątem inet. Bezpośrednio po tym nastąpi adres IP, którego szukasz, np.: inet 192.168.0.150.
W systemie Windows 10, kliknij menu Start, wpisz cmd i uruchom aplikację „Wiersz polecenia”. W wyświetlonym oknie terminala wpisz ipconfig. Przy pozycji IPv4 Address wyświetli się Twój adres IP.
Zaufaj mi! MUSISZ podać swój lokalny adres IP znajdujący się za routerem, aby gra wieloosobowa działała.
Powinieneś sprawdzić, czy firewall nie powoduje problemów – wyłącz go tymczasowo lub dodaj wyjątek, aby zezwolić na połączenia przychodzące na porcie 5000.
Jeśli to nadal nie działa, poproś na kanale IRC FlightGeara, a ktoś powinien być w stanie pomóc.
FlightGear obsługuje operacje na lotniskowcach, zarówno u wybrzeży USA (np. Nimitz i Vinson w San Francisco), jak i na Morzu Śródziemnym (np. Eisenhower i Foch). Lotniskowce wyposażone są w działającą katapultę, liny aerofiniszera, windy, TACAN i FLOLS .
We FlightGear jest kilka samolotów mogących operować na lotniskowcach, ale dla początkujących, prawdopodobnie najłatwiej jest rozpocząć od Seahawk.
Aby ustawić samolot na lotniskowcu, podczas uruchamiania użyj następujących opcji wiersza poleceń:
--carrier=Nimitz --aircraft=seahawk
Zwróć uwagę na wielką literę „N” w nazwie „Nimitz”.
Jeśli korzystasz z Launchera, możesz wybrać lotniskowiec w zakładce Lokalizacja. Wróć do strony wyszukiwania lotniska i kliknij tam przycisk z ikoną statku, w prawym górnym rogu (po prawej stronie pola wyszukiwania). Spowoduje to wyświetlenie listy dostępnych lotniskowców i pozwoli ustawić pozycję startową, na pokładzie lotniskowca lub w powietrzu. Alternatywnie, idź do zakładki Ustawienia i w sekcji Dodatkowe ustawienia wpisz powyższe opcje.
Po uruchomieniu FlightGeara należy upewnić się, że hamulce postojowe są wyłączone a następnie nacisnąć i przytrzymać kombinację klawiszy L, aby ustawić się na torze startowym. Musisz przytrzymać L tak długo, aż usłyszysz komunikat Engaged. Powinieneś zauważyć, że samolot jest zestrojony z katapultą i do niej przymocowany specjalnymi uchwytami. Stanie się tak tylko wtedy, gdy samolot będzie wystarczająco blisko katapulty; wskazówka: w przypadku domyślnej pozycji startowej, nos Seahawka powinien znajdować się mniej więcej na poziomie „bańki” obserwacyjnej pokładu.
Aby ustawić lotniskowiec w możliwie najlepszej pozycji do startu, idź do menu SI → Obiekty SI. W nowym oknie wybierz lotniskowiec, na którym się znajdujesz (w tym przypadku Nimitz) i kliknij OK. Otworzy się nowe okno do sterowania lotniskowcem. Wybierz opcję Turn to launch course i potwierdź przyciskiem Apply lub OK. Powinieneś teraz zauważyć, że lotniskowiec zacznie ustawiać się pod wiatr, i co naturalne, pokład może się nieco przechylać podczas skręcania. Zanim przejdziesz do następnego etapu, powinieneś poczekać, aż ten manewr się zakończy, a pokład się ustabilizuje.
Będąc przyczepionym do katapulty, należy ustawić przepustnicę na pełną moc, upewnić się, że hamulec postojowy jest zwolniony, a wszystkie elementy sterujące lotem są w odpowiedniej pozycji do startu (w Seahawk, drążek trzymany prosto na siebie). Kiedy będziesz gotów, naciśnij kombinację klawiszy C, aby zwolnić katapultę. Twój samolot zostanie wystrzelony do przodu. Teraz powinieneś schować podwozie i być w stanie powoli się wznosić, uważając, aby nie przeciągnąć.
Znalezienie lotniskowca na rozległych, otwartych wodach, może być bardzo trudne, szczególnie jeśli widoczność jest słaba. Aby pomóc w tym zadaniu, Nimitz jest wyposażony w TACAN (TACtical Air Navigation), który pozwala odpowiednio wyposażonemu samolotowi (w tym Seahawk) uzyskać zasięg i namiar na lotniskowiec. Najpierw musisz ustawić odpowiedni kanał TACAN, w tym przypadku 029Y, w oknie dialogowym radia (klawisz F12 lub z menu wybierz Wyposażenie → Radio). Powinieneś, jeśli jesteś w zasięgu, zauważyć, że instrument DME (Distance Measuring Equipment) pokazuje Twoją odległość od lotniskowca, a instrument ADF (Automatic Direction Finder), obok DME w Seahawk, powinien wskazywać kurs do lotniskowca. Skręć we wskazany kierunek a na tarczy DME powinieneś zobaczyć, że zbliżasz się do lotniskowca.
Kody TACAN innych lotniskowców znajdziesz pod adresem:
https://wiki.flightgear.org/Howto:Carrier
To najtrudniejsza część operacji, tak jak w prawdziwym życiu. Poradnik Andy’ego Rossa dotyczący obsługi A4 Skyhawk może być pomocny. Dostępny jest pod następującym adresem:
https://wiki.flightgear.org/A-4F_Skyhawk_Operations_Manual
Po zlokalizowaniu lotniskowca za pomocą TACAN, należy ustawić się w jednej linii z tylną częścią pokładu. Ponieważ ta część pokładu jest ustawiona pod kątem do kursu statku, może być konieczne częste korygowanie ustawienia. Upewnij się, że samolot jest w prawidłowej konfiguracji do podejścia (menu Pomoc → Dla tego statku powietrznego powinno zawierać przydatne dane dla samolotu którym lecisz) oraz że podwozie i hak są opuszczone.
Podczas zbliżania się, powinieneś zobaczyć, po lewej stronie pokładu, zestaw kolorowych świateł FLOLS (Fresnel Lens Optical Landing System). Wskazują one Twoją pozycję na ścieżce schodzenia. Zobaczysz poziomy rząd zielonych świateł, a gdy jesteś prawidłowo na ścieżce schodzenia, pomarańczowe światło (nazywane na niektórych okrętach „klops”) mniej więcej w jednej linii z zielonymi światłami. Przy prawidłowym podejściu, „klops” pojawia się w jednej linii z zielonymi światłami. Jeśli jesteś za wysoko, to jest powyżej, a kiedy jesteś za nisko, to „klops” jest poniżej zielonej linii. Jeśli jesteś bardzo nisko, „klops” zmieni kolor na czerwony. Jeśli lecisz prawidłowo, tj. tak aby utrzymać „klops” w jednej linii z zielonymi światłami, powinieneś złapać hakiem linę numer 3.
Lądowanie na lotniskowcach jest często określane jako „kontrolowane zderzenie” i nie powinieneś tracić czasu na załamanie i delikatnie umieszczenie samolotu na pokładzie, tak jak w przypadku lądowania konwencjonalnego – najważniejsze jest, aby złapać linę aerofiniszera.
Gdy koła dotkną pokładu, natychmiast powinieneś otworzyć przepustnicę do pełnej mocy, na wypadek gdybyś ominął liny i musiał odejść na drugi krąg. Liny utrzymają samolot, jeśli je złapiesz, nawet przy pełnej mocy.
Jeśli chcesz, możesz następnie podnieść windy (w oknie sterowania lotniskowcem – menu SI → Obiekty SI → Twój lotniskowiec, zaznacz odpowiednie pole Elevator), podkołować do jednej z wind, opuścić ją (odznacz pole Elevator) i następnie kołować do hangaru.
Nie zniechęcaj się, jeśli na początku nie odniesiesz sukcesu – nie jest to łatwy manewr do opanowania. Jeśli po krótkiej praktyce uznasz, że Seahawk jest zbyt łatwy, możesz zasiąść za sterami Seafire i podjąć wyzwanie!
Atlas to aplikacja typu „ruchoma mapa” dla FlightGeara. Wyświetla samolot w odniesieniu do terenu, wraz z lotniskami, pomocami nawigacyjnymi i częstotliwościami radiowymi.
Więcej informacji można znaleźć na stronie internetowej:
FlightGear obsługuje wiele ekranów. Korzystając z prostego języka XML, można skonfigurować wiele „kamer podrzędnych”, dzięki czemu można używać wielu monitorów do wyświetlania jednego, dużego widoku symulatora, albo mając trzy monitory, podzielić widok tak aby każdy monitor wyświetlał inną kamerę. Na przykład środkowy monitor może pokazywać widok na wprost, a dwa dodatkowe monitory pod kątem na boki.
Informacje na temat konfiguracji wielu monitorów, wraz z przykładami, można znaleźć w pliku README.multiscreen, który znajduje się w katalogu docs instalacji FlightGeara.
Dzięki bardzo elastycznemu podsystemowi I/O, FlightGear umożliwia uruchomienie wielu instancji symulatora i połączenie ich poprzez sieć, tak aby obsługiwały ten sam lot. Dzięki temu, na różnych komputerach można wyświetlać zupełnie różne widoki i elementy sterujące w ramach tego samego lotu, tym samym odciążając komputer główny, który np. zajmie się przeliczaniem modelu dynamiki lotu. W połączeniu z obsługą wielu monitorów, można stworzyć bardziej wyrafinowane środowisko z oddzielnymi wyświetlaczami, osobno z widokiem na krajobraz, osobny widok na panele kokpitu, a nawet można wydzielić oddzielną stację kontrolną, umożliwiającą np. instruktorowi włączyć awarię instrumentów, zmienić pogodę itp.
Przykładem tego jest projekt kokpitu 747:
http://geoffair.org/fg/site/Projects/747-JW/
Każda instancja FlightGeara może obsługiwać pojedynczy ekran. Ze względu na złożoność grafiki oraz modelu dynamiki lotu (FDM), FlightGear bardzo mocno obciąża procesor. Dlatego uruchamianie wielu instancji FlightGeara na tej samej maszynie nie jest zalecane.
Zatem będziesz potrzebował osobnego komputera do każdego widoku symulacji, który chcesz wyświetlić, w tym panel z instrumentami. Komputery te, oczywiście muszą być połączone w sieć i dla uproszczenia powinny znajdować się w tej samej podsieci.
Jeden z komputerów powinien być wyznaczony jako maszyna główna. Ten komputer będzie obsługiwał model dynamiki lotu i będzie podłączony do elementów sterujących, takich jak wolant/joystick i pedały. Aby zmaksymalizować wydajność, maszyna obsługująca model dynamiki lotu, powinna wyświetlać prosty widok, zazwyczaj będzie to panel z instrumentami.
Wszystkie inne komputery są wyznaczone jako pomocnicze. Mogą być używane wyłącznie do celów wyświetlania grafiki 3D. Odbierają one informacje o modelu lotu od komputera głównego.
Tworzenie podstawowej konfiguracji dla wielu wyświetlaczy jest proste. Główny komputer musi rozgłaszać informacje o modelu dynamiki lotu jak i kontroli nad statkiem powietrznym, do komputerów pomocniczych. Odbywa się to za pomocą następujących opcji wiersza poleceń:
--native-fdm=socket,out,60,<IP-secondary>,5505,udp
--native-ctrls=socket,out,60,<IP-secondary>,5506,udp
Powinieneś zmienić <IP-secondary> na adres IP Twojego komputera pomocniczego. Ustalenie adresu IP Twojego komputera zależy od systemu operacyjnego; jak to zrobić dla sieci LAN, możesz zobaczyć w Sekcji 6.1.3.0. Jeśli masz wiele pomocniczych komputerów, możesz skopiować te dwie opcje w wierszu poleceń tyle razy, ile potrzebujesz, zmieniając tylko pole <IP-secondary> odpowiednio dla każdego pomocniczego komputera.
Po uruchomieniu komputera głównego, możesz uruchomić komputery pomocnicze. Muszą one nasłuchiwać informacji dostarczanych przez komputer główny, a także muszą mieć wyłączony, własny model dynamiki lotu:
--native-fdm=socket,in,60„5505,udp
--native-ctrls=socket,in,60„5506,udp
--fdm=null
Opcje wymienione powyżej, po prostu pokażą ten sam widok na obu komputerach. Prawdopodobnie będziesz chciał również ustawić następujące opcje wiersza poleceń na większości komputerów pomocniczych:
--enable-fullscreen (włącz pełny ekran)
--prop:/sim/menubar/visibility=false (ukryj pasek menu)
--prop:/sim/ai/enabled=false (wyłącz SI)
--prop:/sim/ai-traffic/enabled=false (wyłacz samoloty SI)
--prop:/sim/rendering/bump-mapping=false
Jeśli używasz głównego komputera do wyświetlania tylko panelu z instrumentami, upewnij się, że Twój samolot ma panel pełnoekranowy (Cessna 172 ma taki) lub stwórz go samodzielnie, i użyj następujących opcji na komputerze głównym, aby odciążyć go z renderowania świata zewnętrznego:
--enable-panel (włącz wyświetlanie panelu 2D kokpitu)
--disable-hud (wyłącz wyświetlanie HUD-a)
# wyłącz renderowanie świata:
--prop:/sim/rendering/draw-mask/terrain=false
--prop:/sim/rendering/draw-mask/aircraft=false
--prop:/sim/rendering/draw-mask/models=false
--prop:/sim/rendering/draw-mask/clouds=false
Oprócz funkcji Powtórki w symulatorze, możesz nagrywać swój lot w celu późniejszej analizy
lub obejrzenia powtórki za pomocą systemu I/O. Szczegóły techniczne dotyczące zapisywania
określonych informacji modelu dynamiki lotu można znaleźć w pliku
$FG_ROOT/Docs/README.protocol.
Aby nagrać lot, użyj następujących opcji wiersza poleceń:
--generic=file,out,20,flight.out,playback
Spowoduje to zapis stanu modelu dynamiki lotu z częstotliwością 20 Hz (20 razy na sekundę) przy użyciu protokołu playback i zapisanie go do pliku flight.out. Aby odtworzyć to później, użyj następujących opcji wiersza poleceń:
Plik protokołu playback.xml nie zawiera informacji takich jak typ statku powietrznego i pora dnia. Dlatego należy używać tego samego zestawu opcji wiersza poleceń, co podczas nagrywania.
FlightGear obsługuje przetwarzanie tekstu na mowę (z ang. Text To Speech, TTS) dla wiadomości ATC i samouczków, poprzez silnik TTS Festival (http://www.cstr.ed.ac.uk/projects/festival/). Jest on dostępny w wielu dystrybucjach Linuxa i można go łatwo zainstalować w systemie Cygwin Windows. W chwili pisania tego tekstu wsparcie na inne platformy jest nieznane.
Sprawdź, czy Festival działa. Festival posiada bezpośredni interfejs z konsoli. Poniżej pokazane są tylko istotne wiersze. Zwróć uwagę na nawiasy!
$ festival festival> (SayText "FlightGear") festival> (quit)
Sprawdź, czy MBROLA jest zainstalowana. Ponownie, możesz mieć szczęście i znaleźć odpowiedni pakiet w menedżerze pakietów swojej dystrybucji. W przeciwnym razie zainstaluj MBROLA z oficjalnej strony projektu:
https://github.com/numediart/MBROLA
MBROLA jest opcjonalna, więc możesz ją pominąć, jeśli chcesz. Ale wtedy nie możesz użyć bardziej realistycznych głosów :(
Uruchom MBROLA z opcją wyświetlenia pomocy, aby sprawdzić, czy działa:
$ mbrola -h
Najpierw uruchom serwer Festival:
$ festival --server
Teraz uruchom FlightGeara z włączoną obsługą głosową. Możesz to zrobić, dodając następującą opcję do wiersza poleceń:
--prop:/sim/sound/voices/enabled=true
Oczywiście możesz umieścić tę opcję w swoim osobistym pliku konfiguracyjnym. Nie oznacza to, że zawsze będziesz musiał używać FlightGeara razem z Festival. Jeżeli nie uruchomisz Festival, to w oknie terminala pojawi się tylko kilka komunikatów o błędach, i to wszystko. Nie możesz włączyć podsystemu głosowego, gdy FlightGear jest uruchomiony.
Aby sprawdzić, czy wszystko działa, skontaktuj się z ATC KSFO za pomocą klawisza ’. Powinieneś najpierw usłyszeć głos Twojego komunikatu (i zobaczyć tekst w kolorze żółtym, u góry ekranu). Następnie, innym głosem, powinieneś usłyszeć odpowiedź ATC (i zobaczyć ją w kolorze jasnozielonym).
W niektórych dystrybucjach Linuxa, dostęp do Festival jest ograniczony, wtedy możesz otrzymać poniższy komunikat:
client(1) Tue Feb 21 13:29:46 2006 : \ rejected from localhost.localdomain not in access list
Szczegóły na ten temat można znaleźć pod adresem:
http://www.festvox.org/docs/manual-2.4.0/festival_28.html.
Możesz wyłączyć ograniczenia dostępu dla localhost i localhost.localdomain, dodając następujące elementy do pliku .festivalrc, znajdującego się w katalogu $HOME:
(set! server_access_list '("localhost"))
(set! server_access_list '("localhost.localdomain"))
Możesz też, po prostu, całkowicie wyłączyć listę dostępu:
(set! server_access_list nil)
Umożliwi to połączenia z dowolnego miejsca i powinno zadziałać, jeśli komputer znajduje się za firewallem.
Obawiam się, że to może być trochę uciążliwe. Możesz to pominąć, jeśli jesteś zadowolony z domyślnego głosu. Najpierw znajdź katalog, w którym Festival przechowuje dane. Wszystkie dane Festival trafiają do współdzielonego drzewa katalogów, tak samo jak dla FlightGeara. Może to być /usr/local/share/festival/ na systemach UNIX-owych. Na razie nazwiemy ten katalog $FESTIVAL.
Sprawdź, które głosy są dostępne – pierwsza, poniższa komenda, wyświetli dostępne głosy, następnie możesz je przetestować, dodając przedrostek voice_:
$ festival festival> (print (mapcar (lambda (pair) (car pair)) \ voice-locations)) (kal_diphone rab_diphone don_diphone us1_mbrola \ us2_mbrola us3_mbrola en1_mbrola) nil festival> (voice_us3_mbrola) festival> (SayText "I've got a nice voice.") festival> (quit)
Głosy dla Festival i wrappery MBROLA można pobrać tutaj:
http://festvox.org/packed/festival/1.95/
Głos don_diphone nie jest najlepszy, ale jest stosunkowo mały i dobrze nadaje się do statków powietrznych. Jeśli go zainstalujesz, katalog powinien mieć ścieżkę:
$FESTIVAL/voices/english/don_diphone/.
Musisz także zainstalować dla niego festlex_OALD.tar.gz, w katalogu $FESTIVAL/dicts/oald/ i uruchomić Makefile w tym katalogu (być może będziesz musiał dodać argument --heap 10000000, do polecenia festival w pliku Makefile).
Całkiem dobre głosy to us2_mbrola, us3_mbrola i en1_mbrola. W tym celu musisz zainstalować MBROLA (patrz wyżej), a także następujące wrappery:
festvox_us2.tar.gz festvox_us3.tar.gz festvox_en1.tar.gz
Głosy te zainstalują się w katalogach, np.: $FESTIVAL/voices/english/ us2_mbrola/ itd. Dane głosowe należy jednak pobrać oddzielnie, z innej strony (patrz punkt 4).
Jak sama nazwa wskazuje, tankowanie w powietrzu (z ang. Air-Air Refueling, AAR) polega na tankowaniu samolotu (zwykle myśliwca odrzutowego, krótkiego zasięgu) za pomocą powietrznego tankowca, poprzez latanie w zwartym szyku. FlightGear zawiera kilka tankowców, z których każdy obsługuje jeden z dwóch systemów. Pierwszy obejmuje wysięgnik, który łączy się z odbiornikiem w samolocie tankującym (ang. boom and receiver). Drugi wypuszcza wąż, do którego tankowany samolot wkłada sondę (ang. probe and drogue).
Szereg samolotów obsługuje AAR, w tym Northrop T-38, Lightning F.1A, Douglas A4F Skyhawk, Vulcan, Handley Page Victor (który może również być tankowcem) i Grumman A-6E. Możesz sprawdzić, czy dany samolot obsługuje AAR, patrząc do menu AI. Jeśli pozycja Ustawienia latającej cysterny jest włączona, samolot obsługuje AAR.
Aby ustawić AAR, po prostu uruchom FlightGeara z samolotem obsługującym AAR. Wystartuj i wznieś się na około 15 000 ft. Podczas przelotu na tej wysokości, otwórz menu SI → Ustawienia latającej cysterny, wybierz tankowiec z rozwijanej listy i kliknij Request. Spowoduje to pojawienie się powietrznego tankowca.
FlightGear zgłosi wysokość, kurs, prędkość i identyfikator TACAN tankowca. Zaprogramuj swój TACAN za pomocą identyfikatora TACAN zgłoszony przez tankowiec (poprzez okno dialogowe Wyposażenie → Radio lub ustaw go bezpośrednio w kokpicie). W zależności od samolotu, tankowiec może również pojawić się na twoim radarze. Jeśli potrzebujesz więcej pomocy w znalezieniu tankowca, możesz kliknąć Get Position, aby dowiedzieć się, gdzie znajduje się tankowiec względem Ciebie.
Skręć na odpowiedni kurs, kierując się namiarem TACAN (powinieneś spróbować podejścia z tyłu) odszukaj tankowiec na ekranie radaru lub nawigacji. W odległości około 5 nm należy zmniejszyć prędkość, tak aby lecieć około 20 węzłów szybciej niż tankowiec – „wolne wyprzedzanie”. Większe tankowce będą widoczne z około 10 nm, ale mniejsze mogą być widoczne nieco powyżej 1 nm. Jeśli zauważysz, że wyprzedzasz tankowiec, włącz hamulce aerodynamiczne.
Zbliż się do około 50 ft od tankowca (też nie za blisko, aby nie zderzyć się z samym tankowcem). Powinieneś zobaczyć w kokpicie wskazanie, że odbierasz paliwo (np. w samolocie Douglas A4F Skyhawk, wskaźnik poziomu paliwa świeci na zielono) oraz powinieneś zauważyć wzrost wskaźnika ilości paliwa. Jeśli nadal masz problemy ze stwierdzeniem, czy połączyłeś się z tankowcem, możesz włączyć opcję Report refueling w oknie Air-to-Air refueling tanker. Jeśli nadal masz trudności z połączeniem się z tankowcem, zwiększ Contact radius (promień kontaktu), aby manewr był bardziej tolerancyjny na brak precyzji.
Gdy zbiorniki są już pełne lub zatankowałeś tyle paliwa, ile chciałeś, zmniejsz ciąg, wycofaj się spod tankowca i kontynuuj planowany lot.
Pomyślne zatankowanie nie jest łatwe i wymaga wielu ćwiczeń, tak jak w prawdziwym życiu. Oto kilka pomocnych wskazówek dotyczących nawiązania kontaktu:
W trakcie sesji wieloosobowej, można latać takimi tankowcami jak Boeing KC-135 lub Handley Page Victor. Piloci tych samolotów powinni używać znaku wywoławczego MOBIL1, MOBIL2 lub MOBIL3. Inne znaki są dopuszczalne, ale tylko te trzy mają przypisane kanały TACAN . Są to odpowiednio 060X, 061X i 062X.
Jeśli samolot tankujący korzysta z modelu dynamiki lotu (FDM) YASim, to nie ma żadnych komplikacji. Natomiast jeśli model dynamiki lotu oparty jest na JSBSim, to musisz upewnić się, że w konfiguracji samolotu nie ma tankowców SI. Oznacza to wyłączenie (wykomentowanie) wszystkich scenariuszy tankowania w odpowiednich plikach aircraft-set.xml oraz defaults.xml.
Tankowanie w trybie multiplayer, działa dokładnie tak samo jak tankowanie SI i jest fajnym wyzwaniem. Upewnij się, że połączenie sieciowe jest wolne od zakłóceń. System gry wieloosobowej, w pewnym stopniu, przewiduje pewne ruchy, gdy sieć traci pakiety, co może utrudniać lot w formacji.